ابومسلم نامه، سرگذشت ابومسلم خراسانی است که برپایه ساختار اسطوره ای قهرمان اژدهاکش بازآفریده شده است. پس از قتل وی، گرایش قوم ایرانی در برگشت به سوی اسطوره ها در دوران تاریخی و تبدیل تاریخ به اسطوره با انگیزه های گوناگونی صورت گرفت. در مقاله حاضر پس از بررسی ساختار قصه زندگی ابومسلم خراسانی، انواع دگردیسی ها و تحلیل ها و جابه جایی های اسطوره فریدون (قهرمان اژدهاکش) در بازآفرینی زندگی این قهرمان بررسی می گردد تا با ذکر دلائل تاریخی و روان شناختی، علت این تغییرات آشکار شود. حاصل کار نشان می دهد که اغلب بخش های بن مایه اژدهاکشی تحت تاثیر عناصر دینی تغییر شکل داده و برخی از موارد آن تحت تاثیر جابه جایی های تخیلی (ادبی) دیگرگونه شده است.

پیش زمینه و هدف: اوتیسم یک اختلال عصبی تکاملی است که با طیفی از نقایص رفتاری، ارتباطی و اختلال در سایر حوزه های شناختی همراه است. برخی از این نقایص از جمله نقص عملکرد بازشناسی چهره در همشیرهای بیماران مبتلا به اوتیسم نیز گزارش شده است. روش کار: 20 کودک 14-6 ساله از میان همشیرهای بیماران مبتلا به اوتیسم مراجعه کننده به درمانگاه کودک و نوجوان بیمارستان روزبه در سال 1387 و 20 کودک از میان دانش آموزان سالم مدارس به عنوان گروه شاهد در مطالعه وارد شدند. اختلالات روان پزشکی با ارزیابی بالینی توسط روان پزشک کودک و نوجوان و مصاحبه تشخیصی نیمه ساختار یافته K-SADS-PL، علائم طیف اوتیسم با استفاده از CARS، توانمندی هوشی با استفاده از آزمون ریون، و عملکرد بازشناسی چهره در دو گروه با استفاده از آزمون بازشناسی چهره بنتون BFRT ارزیابی شدند. یافته ها: میزان پاسخ های صحیح در آزمون بنتون در گروه همشیرهای بیماران مبتلا به اوتیسم تفاوت معنی داری با گروه همشیرهای افراد نرمال نداشت. سن و جنس با توانایی بازشناسی چهره ارتباط مثبت داشتند .(P=0.002) بحث و نتیجه گیری: گرچه نقص در شناخت چهره و بازشناسی آن، یکی از اندوفنوتیپ های طیف اوتیسم محسوب می شود نتیجه مطالعه ما آن را تایید نکرد. سن، توانائی های شناختی و تفاوت های روش شناسی مطالعات را می توان با نتایج متناقض در آن حوزه مرتبط دانست.

بازشناسی چهره به عنوان الگویی از رشد مهارتهای ادراکی مورد توجه خاص پژوهشگران می باشد. چهره ها مهمترین محرک های بصری را در روابط انسانی فراهم می کنند. از طریق چهره، هویت و هیجانات افراد و نیز سن و جنسیت آنها درک می شود. لذا رشد و توانایی برای خواندن چهره ها و شناسایی افراد بر اساس چهره، به عنوان مهارتی شناختی، جنبه ای اساسی از رشد شناختی و اجتماعی تلقی می گردد. تحقیقات نشان داده اند که خردسالان در مقایسه با بزرگسالان در رمز گذاری و بازشناسی چهره مشکل دارند. اینکه دشواری خردسالان در بازشناسی چهره ها، به خاطر کمبود تجربه در مواجهه با چهره هاست یا اینکه سطح پایین مهارتهای پردازش اطلاعات آنها باعث عملکرد ضعیف آنها می باشد مورد بحث می باشد. پژوهش حاضر با سنجش مهارتهای بازشناسی چهره بر روی نمونه ایرانی، تلاش دارد رشد مهارت بازشناسی چهره های ناآشنا، همگانی بودن و نقش تجربه در رشد توانایی بازشناسی چهره را بررسی نماید. شرکت کنندگان شامل سه گروه 22 نفره از کودکان 5 ساله، 9 ساله و بزرگسالان بودند که به تکالیف بازشناسی چهره در سه حالت چهره کامل، چهره داخلی و چهره بیرونی پاسخ دادند. نتایج نشان داد که در هر سه نوع از تکلیف، با افزایش سن، صحت و سرعت پاسخ دهی افزایش می یابد. پژوهش اخیر همخوان با نتایج قبلی، ضمن تاکید بر وجود فرایند رشد در بازشناسی چهره، نشان داد که با افزایش سن عملکرد کودکان در هر سه تکلیف بازشناسی چهره کامل، چهره داخلی و چهره بیرونی بهبود می یابد. نتایج تحقیق از یک طرف تایید کننده رویکرد همگانی بودن فرایند رشد بازشناسی چهره است که در همه جوامع و فرهنگ ها تحقق می یابد و از طرفی دیگر بیانگر نقش تجربه در فراگیری جنبه های تمیز دهنده چهره های انسانی است.

مقدمه: سیستم شناسایی چهره، یک سیستم بیومتریک است که با استفاده از روش های هوشمند اتوماتیک، هویت انسان را بر اساس ویژگی های فیزیولوژیکی تشخیص می دهد و تایید می کند. هدف از این پژوهش، بهره گیری از مدل HMAX بهبود یافته برای بازشناسی چهره است. HMAX مدل بایولوژیکی الهام گرفته از سیستم بینایی انسان است. در این مقاله برای بهبود عملکرد مدل HMAX از اتوماتای یادگیر، بهره گرفته شده است. اتوماتا، دارای پارامترهای آزاد الفا و بتا است، قدرت پیشگویی در محیط های غیر قطعی را دارد و برای بالا بردن نرخ بازشناسی چهره انسان، به کار می آید. روش: ورودی مدل پیشنهادی، دیتا با استاندارد FEI، شامل تصاویر 200 فرد اهل برزیل است. پس از خواندن تصاویر با دستورات نرم افزار MATLAB، تصاویر خوانده شده وارد مرحله استخراج ویژگی می شود. استخراج ویژگی با فیلترهای مدل HMAX انجام می-شود. برای محاسبه نرخ بازشناسی چهره، ویژگی های استخراج شده با مدل HMAX، دسته بندی می شود. پارامترهای مدل HMAX، با اتوماتای یادگیر تعیین می شود. HMAX، مدل سلسله مراتبی با ساختار چهار لایه ایC2, S2, C1, S1 برای تشخیص ویژگی های ریز تصاویر است. به دلیل نمایش کارایی مدل پیشنهادی، مدل HMAX بهبود یافته با مدل رقیب الگوریتم Genetic، مقایسه شده است. یافته ها: نتایج تحلیل دیتا ست، نرخ بازشناسی چهره را 08/94 درصد نشان داده است. نتیجه گیری: با توجه به نتایج این پژوهش مدل HMAX بهبود یافته، نرخ بازشناسی چهره را با دقت بالاتری نسبت به الگوریتم Genetic، نشان داد.

مقدمه: بازشناسی هیجان چهره نقش مهمی در تعاملات اجتماعی دارد و هرگونه اختلال در این مورد سبب ضعف در عملکرد اجتماعی افراد می شود. در این مطالعه دقت و سرعت بازشناسی هیجان چهره در سطوح مختلف وضوح تصویر در افراد سالم مورد بررسی قرار گرفت.روش: یک تکلیف بازشناسی هیجان چهره استفاده شد تا دقت و سرعت بازشناسی هنگام نمایش تصاویر هیجان های مختلف چهره (شادی، غم و خشم) و چهره خنثی در وضوح مختلف تصویر به دست آید.یافته ها: نتایج نشان دادند که دقت بازشناسی هیجان ها با یکدیگر متفاوت است به نحوی که هیجان شادی به طور معناداری دارای دقت بازشناسی بالاتری نسبت به هیجان های منفی خشم و غم بود. همچنین حالت خنثی چهره پس از شادی از لحاظ دقت و سرعت در رتبه بعدی قرار گرفت. هیجان غم نیز با سرعت کمتر و با دقت بیشتر نسبت به هیجان خشم بازشناسی شد. دقت و سرعت بازشناسی همه هیجان ها به همراه حالت خنثی چهره با کاهش وضوح تصاویر به صورت معناداری کاهش یافتند.نتیجه گیری: دقت و سرعت در بازشناسی هیجان های مختلف متفاوت است به نحوی که در اثر کاهش وضوح تصاویر هیجان چهره هم دقت و هم سرعت بازشناسی کاهش می یابد. در ضمن هیجان شادی حتی در تصاویر با مات شده همواره با دقت و سرعت بیشتری نسبت به هیجان های منفی غم و خشم و حالت خنثی بازشناسی می شود.

جلوه های هیجانی چهره یکی از پیچیده ترین حالت های ذهنی است. هدف از این مطالعه بررسی رابطه بین سبک های دلبستگی و توانایی بازشناسی جلوه های هیجانی چهره بود. در یک مطالعه مقطعی 221 نفر (100 زن و 121 مرد) از دانشجویان دانشگاه شهید بهشتی از طریق روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و نسخه کامپیوتری تجدیدنظر یافته جلوه های هیجانی صورت و پرسشنامه سبک های دلبستگی را تکمیل نمودند. یافته ها حاکی از تفاوت افراد با سبک دلبستگی ایمن و ناایمن در بازشناسی حالات هیجانی چهره بود. بدین گونه که افراد با سبک دلبستگی ایمن نسبت به افراد با سبک دلبستگی ناایمن عملکرد مناسب تری داشتند. نتایج تفاوت معناداری بین سبک های دلبستگی اجتنابی و اضطرابی نشان نداد. یافته های این مطالعه در قالب تاثیرات درازمدت تجارب نخستین رابطه مادر و کودک بر توانایی بازشناسی جلوه های هیجانی چهره مورد بحث قرار گرفته است.

مقدمه: حالات چهره، یکی از مهمترین راه های ارتباطی و پاسخ دهی انسان به محیط پیرامون است. هدف این پژوهش، بهره گیری از مدل یادگیری هیجانی مغز(BEL) برای شناسایی حالات هیجانی چهره است. مدل یادگیری هیجانی مغز، الهام گرفته از سیستم لیمبیک مغز(مسئول محرک حالت هیجانی انسانی) است. این مدل برای بالابردن نرخ بازشناسی حالات هیجانی چهره انسان مورد استفاده قرار گرفته است. روش: ورودی مدل پیشنهادی دیتاست استاندارد JAFFE، شامل شش حالت هیجانی خوشحالی، ناراحتی، خشم، تعجب، ترس و تنفر است. پس از خواندن تصاویر با استفاده از دستورات نرم افزار MATLAB، تمامی تصاویر، وارد مرحله استخراج ویژگی می شود. برای استخراج اجزای ریز تصویر از روش PCA استفاده شده است. برای محاسبه نرخ بازشناسی حالات هیجانی چهره، تمامی ویژگی های استخراج شده از مرحله پیش، وارد دسته بندی مدل BEL می شود. در روش BEL، ماتریس ارتباطات با اجزای ابرو، چشم و دهان ایجاد، وابستگی آن ها در هر حالت مشخص و حالات چهره، شناسایی می شود. به دلیل نمایش کارایی مدل پیشنهادی، مدل BEL با مدل رقیب SVM مقایسه شده است. یافته ها: نتایج تحلیل دیتاست، نرخ بازشناسی حالات چهره را 93/80درصد نشان می دهد. نتیجه گیری: مدل BEL، نرخ بازشناسی حالات هیجانی را با دقت بالاتر از مدل SVM نشان-داد.

مقدمه: عموما بیماران افسرده از روابط بین فردی نامناسبی برخوردارند. شماری از دیدگاه ها دلیل روابط بین فردی نامناسب این بیماران را کندی پردازش اطلاعات مربوط به هیجان در چهره دیگران و شماری دیگر از دیدگاه ها دلیل آن را سوگیری در پردازش اطلاعات مربوط به هیجان های مثبت و منفی می دانند.روش: تحقیق به صورت علی - مقایسه ای، با دو گروه انجام شد. آزمودنی ها شامل 32 نفر مرد در دامنه سنی بین 40 تا 60 سال بودند. از این 32 نفر، 16 جانباز افسرده، از بین کسانی که در ماه های آذر 88 تا اردیبهشت 89 در بیمارستان اعصاب و روان جنت بستری بودند، انتخاب شدند. تمام این افراد تشخیص افسردگی اساسی را دریافت کرده بودند. در پرسشنامه افسردگی بک نمره بالاتر از خط برش را نیز داشتند. در گروه کنترل 16 فرد سالم جای گرفتند. افراد سالم از لحاظ سن، تحصیلات، جنس و تاهل با گروه بیمار همتاسازی شدند. بازشناسی هیجان با استفاده از آزمون بازشناسی هیجان چهره سنجیده شد.نتایج: تجزیه و تحلیل داده ها حاکی از آن بود که گروه جانبازان افسرده از نظر بازشناسی هیجان های مربوط به چهره، بدتر از افراد سالم عمل کردند که از نظر آماری تفاوت بین دو گروه معنادار بود. همچنین نتایج نشان داد، جانبازان افسرده همانند گروه بهنجار در بازشناسی هیجان های شادی، غم، خشم و ترس عمل می کنند.بحث: یافته های پژوهش حاضر تبیین مناسبی از کندی بیماران افسرده در بازشناسی هیجان ارائه می دهد. بر اساس این یافته ها بیماران افسرده به طور کلی در بازشناسی هیجان کند عمل می کنند و در بازشناسی هیجان سوگیری خاصی را نشان نمی دهند. این یافته بر خلاف بعضی از نظریه های شناختی است که معتقدند بیماران افسرده در پردازش اطلاعات هیجانی نوعی سوگیری به نفع هیجان های منفی دارند.